7 februari wordt er halverwege de middag een Siberische Waterpieper doorgegeven in de Hoeksche Waard. Ik neem het voor kennisgeving aan. Het zal... en ik kan er deze week sowieso niet naar toe.
Echter de rest van de week wordt de vogel steeds vaker gezien en het lijkt er echt een te zijn. Toffe ontdekking zeker als je nagaat dat de Hoeksche Waard een gebied is met enorm grote percelen met kloet'n. Daar valt zo'n klein grijs-bruin of bruin-grijs vogeltje amper op.
Zoals gezegd, ik kon de hele week niet afreizen naar de Hoeksche Waard, te druk op het werk. Ook op zaterdag kon ik het niet maken, ik had Ellen beloofd mee te gaan op stoelenjacht en belofte maakt schuld. Toch... de vogel werd ook op zaterdag gewoon weer gemeld, dus zondag ging ik toch op weg naar de Hoeksche Waard.
Rond een uur of zeven weg, koffie mee, Vroege vogels op de radio, chill! Als ik vlak bij Dordrecht ben belt Ellen, mijn moeder is gevallen en zij gaat er heen. Ik wil direct omdraaien, maar Ellen zegt; "rij eerst maar door, ik kijk wel even wat er aan de hand is en laat het je weten". Enigszins bezwaard rij ik verder. Als ik op de plaats van bestemming ben krijg ik een appje van Ellen, het lijkt mee te vallen en we spreken af dat ik een poging ga doen de vogel te zien en dan op de terugweg bij mijn ouders langs ga.
Er zijn gelukkig meerdere vogelaars aanwezig en ik sluit me bij hen aan. Veel akkers om ons heen, veel mensen, maar geen Waterpiepers te zien, laat staan een Siberische. Er schijnt wel een groepje ergens midden op een akker te zijn ingevallen, maar ik kan nergens ook maar een veertje ontdekken. De moed zakt me langzaam in de schoenen.
Tot opeens een groepje waterpiepers wordt ontdekt een aantal akkers verderop, ver weg en nog geen bevestiging dat de bewuste Siberische er bij zit. Wat volgt is een periode van wat ik later "Kloet'n kiek'n noem. Troosteloze akker afspeuren en af en toe een vogeltje zien die een fractie van een seconde zichtbaar is en dan weer in een ploegvoor verdwijnt. Door meerdere mensen wordt de vogel geclaimd en een enkeling vindt dit zelfs voldoende voor een vinkje op de lijst, maar ik wil wel wat meer zekerheid voor een nieuwe soort.
Op een gegeven moment besluit een aantal vogelaars het van af de andere zijde van de akker te proberen. Ik besluit dit ook te doen. Het is een klein stukje rijden en daarna een mooi eindje wandelen. Ook hier is het gewoon weer kloet'n kiek'n. Ondertussen roept vlak bij ons een Cetti's zanger, nieuwe jaarsoort, leuk, maar niet het doel van deze dag. Dan opeens roept iemand; "ik heb hem!" gevolgd door steeds meer bevestigende omstanders. Hoe goed ik ook zoek en luister naar de aanwijzingen, ik krijg hem maar niet in beeld. Frustratie! En dan ineens, na zeker een paar minuten, heb ik hem ook. Wauw, die vogel valt dan echt wel op, maar wat zit dat beest ver weg en wat is hij (of zij) telkens slechts kort zichtbaar. Toch laat de vogel zich steeds beter en soms ook wat langer goed zien. Ik kan de kenmerken goed vaststellen (niet de kleur van de poten, te ver weg en dan nekt mijn kleurendoofheid mij toch). Top, nieuwe soort, nu graag nog een foto.
Om het verhaal niet te lang te maken, hij staat er op! Ik heb lukraak in de richting gefotografeerd waar ik de vogel door de telescoop zag, want in de zoeker van mijn camara zag ik echt helemaal niets, en er zat één lucky shot tussen. Het plaatje bewijst niets, maar ik weet dat het hem is...
Na een tijdje ga ik indachtig de situatie met mijn moeder terug naar het noorden. Aan het eind van de middag spreek ik haar en zie dat het best wel goed gaat. Opluchting!
Heb ik nu een leuke twitch gehad? Nee, vogel leuk gezien, weliswaar één (waardeloze) foto, maar in gedachten toch steeds ergens anders. Met mijn moeder gaat het vooralsnog gelukkig goed.