Deze week heb ik na twaalf fantastische jaren afscheid moeten nemen van mijn trouwe vogelvriend. Samen hebben we heel wat kilometers afgelegd om lekker te vogelen en keihard te twichtchen. Zeker 10 Dutch Birding weekenden hebben we samen veel lol gehad.
Slechts zelden liet mijn trouwe vriend me in de steek. Ik kan me maar twee voorvallen herinneren. De eerste keer was bij een twitch naar de Bosgors op Texel. Wat regende het daar hard en veel, hij kon er niet meer tegen en gaf er de brui aan. Later heeft hij me nooit verweten dat ik met een ander naar huis ging. Zie: Regen, pech en de Bosgors is weg...
Het andere voorval was toen we naar de Kleine Klapekster wilden. Hoe ik hem ook aanspoorde om mee te gaan, hij had geen zin. Zie: Kleine Klap, na vertraging
Ik herinner me met veel plezier de dagen dat we samen door de Eemshaven en het Lauwersmeer struinden. Pad of geen pad, we gingen samen steeds maar door en als we vast kwamen te zitten kwamen we er altijd wel weer uit.
Helemaal zonder schade zijn we de jaren niet doorgekomen. Wat was zijn neus zwaar beschadigd toen hij achterop die Landrover knalde. Zelfs ik had er een paar dagen hoofdpijn van.
De laatste tijd ging het allemaal niet zo gemakkelijk meer. De jaren begonnen te tellen en hij spoorde niet helemaal meer. Regelmatig moest hij opgeknapt worden.
En nu hebben we dan afscheid moeten nemen. Ik ben niet heel sentimenteel maar ik ga hem missen!
