Pa kan dit jaar zijn 400e soort binnenhalen, hij heeft er nu 399. Op vrijdag werd een Kaspische Plevier ontdekt bij Wissenkerke. Zou dit zijn 400e worden (en mijn 415e)?
Kaspische Plevier. Een soort die ik al 2 keer had gemist en waarvan ik altijd dapper heb beweerd dat die nog wel eens zou komen, hoe onwaarschijnlijk ook. En nu was het dan zover, helemaal in Zeeland, 3,5 uur rijden vanuit Bovensmilde. Vrijdag konden we natuurlijk niet, de vogel werd te laat ontdekt en daarnaast was mijn zusje jarig. Zaterdag zat helemaal vol met sport en andere (ook leuke) verplichtingen. Zondag was dus de eerste mogelijkheid. Ik belde met pa en vertelde hem dat ik om 5:30 uur wou vertrekken. Het was even stil, maar na een paar keer slikken gaf hij toch aan dat hij mee wilde. Daarna werd het spannend. De vogel was zaterdag weggevlogen en na 12:30 uur niet meer teruggevonden. Oeps, een derde misser op rij?
Zondagmorgen 5:10 uur, na een veel te korte nacht loopt mijn wekker af. Ik strompel het bed uit en ga zo stil mogelijk naar beneden. Ellen had heel duidelijk gemaakt dat zij niet om 5:00 wakker wou zijn. Als ik de spullen in de auto zet, waaronder veel koffie, komt mijn vader er al aanrijden. Gespannen gaan we op pad, zou het lukken?
Om 8:15uur zijn we al in Zeeland, het is nog wat donker. We ontbijten op een parkeerplaats op de Brouwersdam, terwijl het langzaam licht wordt. Om goed 9:00 uur zijn we bij de akker waar de vogel voor het laatst gezien is. Het grote zoeken begint. We zijn gelukkig niet de enigen. Fransen, Duitsers, Belgen en Engelsen zijn ook op de vogel afgekomen. Met een aantal Engelsen wissel ik telefoonnummers uit met de belofte dat er gebeld wordt als de vogel wordt gevonden.
Na een groot aantal akkers te hebben afgezocht zie ik in de verte een grote groep vogelaars door telescopen turen. Het zal toch niet? Met het bericht nog vers in mijn geheugen dat het Dutch Bird Alert systeem de laatste tijd wat hapert, rijden we naar de groep toe. Het blijkt een Belgische excursie, maar.... Ze hebben de vogel in beeld. Tegelijkertijd gaat mijn telefoon af, met de melding dat de vogel wordt gezien.
We mogen bij een aantal excursieleden door de telescoop kijken en kunnen de vogel op onze lijst bij schrijven. Pa heeft 400 soorten, hij plengt een traantje. "Nooit verwacht dat het zou lukken", verzucht hij.
De vogel is dus in de pocket, maar wat zit dat beest ver weg. Het is al een toer om de vogel met een telescoop terug te vinden, laat staan fatsoenlijk fotograferen. Gelukkig vliegt de vogel na een tijd op om op een andere akker iets (maar niet veel) dichterbij te gaan zitten. Ik weet een aantal redelijke bewijsplaatjes te schieten, waar ik zeker niet de gouden camera mee ga winnen, maar ik ben er blij mee.
We kunnen naar huis! Fantastische dag, die we uiteraard vieren met koffie en gebak.
Pa gefeliciteerd!